W czwartkowe popołudnie mury Pałacu Prezydenckiego zadrżały od politycznego trzęsienia ziemi, jakiego nie widzieliśmy od lat, a prezydent Karol Nawrocki postanowił zagrać va banque z naszą historią. To, co wydarzyło się w Sali Kolumnowej, na zawsze zmieni postrzeganie polskiej transformacji i wywołało lawinę komentarzy, która nie cichnie nawet na chwilę. Decyzja o usunięciu najsłynniejszego mebla w Polsce to nie tylko remanent, to symboliczny gest, który jednych zachwyca, a innych wprawia w osłupienie.
Czy to ostateczny koniec pewnej epoki, czy może polityczna demonstracja siły, która ma pokazać nowym pokoleniom, kto tu teraz rządzi? Głowa państwa nie gryzie się w język i wprost mówi o „układach z dyktatorami”, których czas definitywnie przeminął, zamykając tym samym rozdział, który otworzyła Joanna Szczepkowska. Przeczytaj koniecznie ten artykuł do końca, aby poznać pikantne szczegóły tej historycznej eksmisji i dowiedzieć się, gdzie teraz wyląduje ten gigantyczny kawał drewna!
Wielkie pakowanie w Sali Kolumnowej i koniec pewnej epoki
Wszystko zaczęło się w czwartek, 18 grudnia 2025 roku, kiedy to zazwyczaj spokojne i dostojne korytarze Pałacu Prezydenckiego wypełniły się gwarem ekip technicznych. Zamiast dyplomatów w garniturach i głów państw z całego świata, główną rolę odegrali specjaliści od demontażu, którzy wkroczyli do akcji z precyzją chirurgów. Atmosfera była gęsta od emocji, a pracownicy kancelarii szeptali po kątach, zastanawiając się, czy to, co widzą, dzieje się naprawdę, czy to tylko jakiś dziwny sen. Widok rozkręcanego symbolu polskiej transformacji ustrojowej, przy którym decydowały się losy narodu, był dla wielu wstrząsającym przeżyciem, którego długo nie zapomną.
Prezydent Karol Nawrocki, stojąc w centrum tego zamieszania, wyglądał na człowieka, który dokładnie wie, co robi i nie zamierza cofnąć się ani o krok przed falą krytyki. Wygłaszając swoje przemówienie w cieniu demontowanego kolosa, zdawał się wysyłać jasny sygnał do wszystkich obserwatorów sceny politycznej: w tym budynku idzie nowe. Jego słowa, padające w rytm odgłosów pracujących narzędzi, brzmiały niczym wyrok wydany na przeszłość, która zdaniem wielu zbyt długo rozgaszczała się w najważniejszych salonach Rzeczypospolitej. To był moment, w którym historia działa się na naszych oczach, a symboliczny gest nabierał realnych, fizycznych kształtów.
Nie da się ukryć, że cała operacja została zaplanowana z iście wojskową precyzją, a moment jej przeprowadzenia nie był przypadkowy, co tylko podgrzewa atmosferę wokół sprawy. Data 18 grudnia 2025 roku z pewnością zapisze się w podręcznikach historii, choć pewnie nie wszyscy będą oceniać ten dzień w ten sam sposób. Dla jednych to dzień odzyskania godności i zerwania z cieniem PRL-u, dla innych zaś kontrowersyjne niszczenie dziedzictwa, które, choć trudne, jest częścią naszej tożsamości. Niezależnie od oceny, jedno jest pewne: Pałac Prezydencki po tym remoncie już nigdy nie będzie taki sam, a pustka po stole będzie krzyczeć głośniej niż on sam.
Dlaczego Prezydent mówi „dość” i wyrzuca mebel z salonów?
Decyzja Karola Nawrockiego to coś więcej niż tylko zmiana aranżacji wnętrz, to manifest polityczny wymierzony w samo serce układów z przeszłości. Prezydent bez owijania w bawełnę stwierdził, że reprezentacyjna siedziba głowy państwa nie jest miejscem na eksponowanie mebla, który dzieli, zamiast łączyć. Jego zdaniem, trzymanie w tak honorowym miejscu stołu, przy którym komuniści pili wódkę z opozycją, to policzek dla ofiar systemu i niezrozumiały sentyment za czasami słabości. W jego retoryce słychać wyraźne echo potrzeby oczyszczenia przestrzeni publicznej z symboli, które kojarzą się z kompromisem, a nie ze zwycięstwem.
Nawrocki stawia sprawę jasno: dzisiejsza Polska, a zwłaszcza jej młode pokolenie, nie potrzebuje już protez w postaci okrągłych stołów, by budować swoją przyszłość. Według prezydenta, obywatele urodzeni w XXI wieku nie powinni być obciążani balastem „układów z dawnymi dyktatorami”, które były koniecznością dekady temu, ale dziś są anachronizmem. To bardzo mocny przekaz skierowany do młodych wyborców, którzy nie pamiętają PRL-u i dla których tamte wydarzenia to zamierzchła prehistoria, a nie żywa tkanka polityczna. Prezydent chce pokazać, że nowoczesne państwo nie musi opierać się na zgniłych kompromisach, ale na jasnych i klarownych zasadach.
Argumentacja głowy państwa opiera się na przekonaniu, że najważniejszy gmach w Polsce powinien promować wartości bezwzględne, a nie relatywizm moralny lat przełomu. Usunięcie mebla ma być sygnałem, że skończył się czas półśrodków i „grubej kreski”, która pozwalała dawnym oprawcom spać spokojnie. Nawrocki, znany ze swojego bezkompromisowego podejścia do historii, tym gestem potwierdza swoją linię ideologiczną i pokazuje, że nie boi się trudnych decyzji. Dla niego ten stół to nie ołtarz wolności, ale raczej pomnik niesprawiedliwości, który zbyt długo zajmował centralne miejsce w polskiej polityce.
Gdzie wyląduje historyczny gigant i kiedy go zobaczymy?
Wielu z was pewnie zadaje sobie pytanie, czy ten słynny mebel trafi teraz na opał, czy może zostanie sprzedany na jakiejś tajnej aukcji dla kolekcjonerów osobliwości. Uspokajamy wszystkich miłośników historii: stół nie zniknie z powierzchni ziemi, ale zmieni swój adres na bardziej adekwatny do swojej funkcji. Prezydent wskazał, że nowym domem dla tego gigantycznego eksponatu będzie Muzeum Historii Polski, co wydaje się logicznym posunięciem z punktu widzenia muzealnictwa. To tam, w bezpiecznych warunkach, będzie mógł być podziwiany jako świadek historii, a nie jako wciąż obowiązujący symbol polityczny w centrum władzy.
Jednak fani historycznych ciekawostek będą musieli uzbroić się w cierpliwość, ponieważ stół nie trafi na ekspozycję z dnia na dzień. Jak zapowiedziano, zwiedzający będą mogli zobaczyć ten kontrowersyjny mebel dopiero od 2027 roku, co budzi pewne zdziwienie i rodzi pytania o powody takiej zwłoki. Czyżby potrzebna była gruntowna renowacja, czy może chodzi o odpowiednie przygotowanie narracji wokół tego eksponatu, aby pasowała do nowej polityki historycznej? Dwa lata to sporo czasu, w trakcie którego emocje mogą opaść, a stół z gorącego kartofla politycznego stanie się po prostu kolejnym martwym przedmiotem w muzealnej sali.
Prezydent Nawrocki podkreślił, że muzeum to idealne miejsce na to, by przy tym stole toczyły się akademickie debaty i spory historyków, a nie bieżąca polityka. W nowej lokalizacji mebel ma służyć edukacji, a nie legitymizowaniu dawnych układów w sercu współczesnego państwa. To sprytne zagranie, które z jednej strony „chroni” zabytek, a z drugiej skutecznie marginalizuje jego znaczenie symboliczne, zamykając go w szklanej gablocie przeszłości. Od teraz Okrągły Stół będzie eksponatem, reliktem minionej epoki, a nie żywym elementem wyposażenia najważniejszego urzędu w państwie.
Joanna Szczepkowska się myliła? Prezydent pisze historię na nowo!
Najbardziej sensacyjnym momentem przemówienia prezydenta było niewątpliwie bezpośrednie nawiązanie do słynnych słów Joanny Szczepkowskiej z 1989 roku. Wszyscy pamiętamy to zdanie wypowiedziane w Dzienniku Telewizyjnym: „Proszę Państwa, 4 czerwca 1989 roku skończył się w Polsce komunizm”, które stało się ikoną tamtych czasów. Tymczasem Karol Nawrocki bezceremonialnie podważył tę tezę, sugerując, że aktorka pospieszyła się z ogłaszaniem wolności, a radość była wówczas przedwczesna. To śmiała teza, która wywraca do góry nogami narrację obowiązującą przez ostatnie trzydzieści kilka lat w głównym nurcie debaty publicznej.
Według prezydenta, prawdziwy koniec komunizmu i postkomunizmu następuje dopiero teraz, wraz z symbolicznym wyrzuceniem Okrągłego Stołu z Pałacu Prezydenckiego. Nawrocki argumentował, że po 1989 roku funkcjonariusze Służby Bezpieczeństwa i komunistyczne elity wciąż pociągali za sznurki, co czyniło tamtą wolność niepełną i ułomną. Jego zdaniem dopiero dzisiejsze działania i zerwanie z symboliką tamtych dni oznaczają ostateczne zwycięstwo nad czerwoną zarazą. To niezwykle mocna reinterpretacja historii, która stawia obecną władzę w roli prawdziwych wyzwolicieli narodu, a nie tylko kontynuatorów transformacji.
Zakończenie wystąpienia okrzykiem „Niech żyje wolna Polska” miało na celu podkreślenie, że dopiero teraz, w 2025 roku, możemy mówić o pełnej suwerenności i niezależności. Prezydent stawia się w roli tego, który ostatecznie domyka procesy rozpoczęte dekady temu, naprawiając błędy i zaniechania poprzedników. Czy jednak społeczeństwo kupi tę narrację, czy uzna ją za polityczną pychę i próbę przypisania sobie zasług całego pokolenia Solidarności? Czas pokaże, ale jedno jest pewne: Nawrocki właśnie rzucił rękawicę historykom i publicystom, otwierając nowy rozdział w wojnie o polską pamięć.
Mieszane uczucia i burza w szklance wody – jak zareagują Polacy?
Decyzja o usunięciu Okrągłego Stołu z pewnością podzieli Polaków przy wigilijnych stołach, stając się tematem numer jeden w wielu domach. Dla części społeczeństwa, zwłaszcza tych pamiętających strajki i nadzieję lat 80., mebel ten jest świętością, dowodem na to, że można obalić dyktaturę bez rozlewu krwi. Jego usunięcie mogą odebrać jako próbę wymazywania ich biografii i deprecjonowania ich pokojowej walki o wolność. Z drugiej strony, spora grupa obywateli od lat uważała Okrągły Stół za symbol zdrady w Magdalence i „zgniłego kompromisu”, więc dzisiejsze wydarzenia przyjmą z ulgą i satysfakcją.
Warto przypomnieć, że negocjacje z 1989 roku, które trwały prawie dwa miesiące, doprowadziły do częściowo wolnych wyborów i lawiny zmian w całym bloku wschodnim. To przy tym stole siedzieli naprzeciw siebie Wałęsa i Kiszczak, Mazowiecki i Kwaśniewski, tworząc historię, której skutki odczuwamy do dziś. Wyrzucenie tego mebla z Pałacu to symboliczne odcięcie pępowiny, ale czy można tak łatwo odciąć się od własnych korzeni, nawet jeśli są one skomplikowane? Dyskusja, która właśnie wybuchła w mediach społecznościowych, pokazuje, że rany z przeszłości wcale się nie zagoiły, a wręcz przeciwnie – wciąż potrafią mocno piec.
Nie brakuje też głosów, że zajmowanie się meblami w obliczu wyzwań współczesnego świata to temat zastępczy, mający odwrócić uwagę od bieżących problemów. Krytycy prezydenta z pewnością wytkną mu, że łatwiej jest wynieść stół, niż rozwiązać problemy służby zdrowia czy gospodarki. Niemniej jednak, w polityce symbole mają potężną moc, a ten gest Nawrockiego jest jednym z najmocniejszych w jego kadencji. Pokazuje on, że walka o interpretację historii toczy się nie tylko w książkach, ale także – a może przede wszystkim – w sferze symboli i gestów władzy.
Co dalej z Salą Kolumnową? Pustka czy nowe otwarcie?
Po wywiezieniu gigantycznego stołu Sala Kolumnowa zyskała nową, ogromną przestrzeń, która aż prosi się o zagospodarowanie w inny sposób. Wszyscy zastanawiają się teraz, co zajmie miejsce historycznego mebla – czy będzie to pustka symbolizująca nowe otwarcie, czy może pojawi się tam coś zupełnie nowego? Usunięcie tak dominującego elementu całkowicie zmienia optykę i akustykę tego najważniejszego pomieszczenia w Pałacu, nadając mu zupełnie inny charakter. Można spekulować, że prezydent będzie chciał wykorzystać tę przestrzeń do spotkań w nowym formacie, bez historycznego obciążenia wiszącego nad głowami rozmówców.
To „wietrzenie” Pałacu Prezydenckiego ma też wymiar psychologiczny dla samych urzędników i gości odwiedzających głowę państwa. Brak stołu to brak przymusu odnoszenia się do przeszłości, to czysta karta, na której można pisać nową historię bez oglądania się za siebie. Być może Nawrocki planuje wprowadzić tam nowocześniejsze formy protokołu, bardziej pasujące do dynamicznych czasów, w jakich żyjemy. Z pewnością architekci wnętrz i specjaliści od wizerunku mają teraz pełne ręce roboty, aby ta prestiżowa sala nie straciła swojego dostojeństwa.
Niezależnie od tego, co stanie się z pustym miejscem, usunięcie Okrągłego Stołu to cezura, której nie da się zignorować. To moment, w którym Pałac Prezydencki przestaje być muzeum transformacji, a staje się (według zamysłu prezydenta) nowoczesnym centrum dowodzenia wolnym od cieni PRL-u. Czy ta zmiana wyjdzie nam na dobre, czy będziemy tęsknić za starym, poczciwym „okrąglakiem”? O tym przekonamy się w najbliższych latach, obserwując, jak nowa aranżacja wpłynie na atmosferę panującą na Krakowskim Przedmieściu. Jedno jest pewne – nudno nie będzie
