Mononukleoza infekcyjna (mono) zwykle występuje u nastolatków, ale może wystąpić w każdym wieku. Wirus rozprzestrzenia się przez ślinę, dlatego niektórzy nazywają ją „chorobą pocałunku”.
U bardzo małych dzieci objawy zwykle nie występują lub są tak łagodne, że nie są rozpoznawane jako mono. Po zakażeniu EBV prawdopodobnie nie zachorujesz na tą chorobę ponownie. Każde dziecko, które zachoruje na EBV będzie prawdopodobnie odporne na mono przez resztę życia.
Ludzie z mononukleozą często mają wysoką gorączkę, obrzęk węzłów chłonnych i ból gardła. Większość przypadków mono jest łagodna i łatwo ustępuje przy minimalnym leczeniu. Infekcja zazwyczaj nie jest groźna i zwykle ustępuje sama w ciągu jednego do dwóch miesięcy.
MONONUKLEOZA – OBJAWY
Okres inkubacji wirusa to okres pomiędzy momentem, w którym kurczy się infekcja i kiedy zaczynają pojawiać się objawy. Trwa cztery do sześciu tygodni. Oznaki i objawy mononukleozy zazwyczaj trwają od jednego do dwóch miesięcy.
Objawy mogą obejmować:
- gorączka
- ból gardła
- obrzęk węzłów chłonnych w szyi i pod pachami
- ból głowy
- zmęczenie
- nabrzmiałe migdałki
- nocne poty
Czasami twoja śledziona lub wątroba może również puchnąć, ale mononukleoza rzadko jest śmiertelna.
Mono trudno odróżnić od innych powszechnych wirusów, takich jak grypa. Jeśli twoje objawy nie ulegną poprawie po jednym lub dwóch tygodniach leczenia w domu, takich jak odpoczynek, uzyskanie wystarczającej ilości płynów i jedzenie zdrowej żywności, skontaktuj się z lekarzem.
MONONUKLEOZA – PRZYCZYNY
Mononukleoza jest spowodowana przez EBV. Według Centers for Disease Control and Prevention (CDC), EBV jest członkiem rodziny wirusów opryszczki i jest jednym z najczęstszych wirusów infekujących ludzi na całym świecie.
Wirus rozprzestrzenia się poprzez bezpośredni kontakt ze śliną z ust zainfekowanej osoby lub innych płynów ustrojowych, takich jak krew. Rozprzestrzenia się również poprzez kontakty seksualne i przeszczepy narządów. Możesz być narażony na wirusa przez kaszel lub kichanie, przez całowanie lub przez dzielenie się jedzeniem lub piciem z osobą, która ma mono. Zazwyczaj objawy pojawiają się po zainfekowaniu, zwykle trwa od czterech do ośmiu tygodni.
U nastolatków i dorosłych zakażenie powoduje zauważalne objawy w 35 do 50 procent przypadków. U dzieci wirus zazwyczaj nie powoduje żadnych objawów, a infekcja często nie jest rozpoznawana.
MONONUKLEOZA – CZYNNIKI RYZYKA
Następujące grupy mają wyższe ryzyko zachorowania na mononukleozę:
- młodzi ludzie w wieku od 15 do 30 lat
- studenci
- stażyści medyczni
- pielęgniarki
- opiekunowie
- ludzie, którzy biorą leki, które osłabiają układ odpornościowy
Każdy, kto regularnie wchodzi w bliski kontakt z dużą liczbą osób, jest narażony na zwiększone ryzyko wystąpienia mono. Z tego powodu licealiści i studenci często ulegają zarażeniu.
MONONUKLEOZA – DIAGNOZA
Ponieważ inne, bardziej poważne wirusy, takie jak wirusowe zapalenie wątroby typu A mogą powodować objawy podobne do mono, Twój lekarz będzie starał się wykluczyć te możliwości.
Wstępny egzamin
Jeśli masz od 15 do 25 lat, twój lekarz może również zapytać, czy byłeś w kontakcie z osobami, które mają mono. Wiek jest jednym z głównych czynników diagnozowania mono wraz z najczęstszymi objawami: gorączka, ból gardła i obrzęk węzłów chłonnych.
Lekarz sprawdzi temperaturę i gruczoły na szyi, pod pachami i pachwinie. Lekarz może również sprawdzić lewą górną część żołądka, aby ustalić czy śledziona jest powiększona.
Pełna morfologia krwi
Czasami lekarz poprosi o pełną morfologię krwi. To badanie krwi pomoże lekarzowi ustalić, jak ciężka jest Twoja choroba, patrząc na poziom różnych komórek krwi. Na przykład wysoka liczba limfocytów często wskazuje na infekcję, taką jak mononukleoza.
Liczba białych krwinek
Infekcja mono zazwyczaj powoduje, że organizm wytwarza więcej białych krwinek, gdy próbuje się bronić. Wysoka liczba białych krwinek nie może potwierdzić zakażenie EBV, ale wynik sugeruje, że jest duże prawdopodobieństwo.
MONONUKLEOZA – LECZENIE
Nie ma specyficznego leczenia mononukleozy zakaźnej. Jednak lekarz może zalecić stosowanie kortykosteroidów w celu zmniejszenia obrzęku gardła i migdałków. Objawy zwykle ustępują same w ciągu jednego do dwóch miesięcy.
Leczenie ma na celu złagodzenie twoich symptomów. Obejmuje to stosowanie leków dostępnych bez recepty w celu zmniejszenia gorączki i technik łagodzenia bólu gardła, takich jak płukanie słoną wodą. Inne domowe leczenie, które może złagodzić objawy to:
- dużo odpoczynku
- nawodnione
- jedzenie ciepłego rosołu
- stosowanie leków przeciwbólowych, takich jak acetaminofen (Tylenol)
Należy skontaktować się z lekarzem w razie nasilenia objawów lub nasilonego bólu brzucha.
MONONUKLEOZA – KOMPLIKACJE
W niektórych przypadkach ludzie, którzy mają mono mogą dostać infekcji wtórnych, takich jak angina lub zapalenia migdałków. W rzadkich przypadkach u niektórych osób mogą wystąpić następujące komplikacje:
Powiększona śledziona
Powinieneś odczekać co najmniej jeden miesiąc zanim wykonasz jakieś energiczne czynności, podnosząc ciężkie przedmioty lub uprawiając sporty kontaktowe, aby uniknąć rozerwania śledziony, która może być opuchnięta od infekcji. Porozmawiaj z lekarzem o tym, kiedy możesz wrócić do normalnych zajęć. Natychmiast skontaktuj się z lekarzem, jeśli masz mono i poczujesz ostry, nagły ból w lewej górnej części brzucha.
Zapalenie wątroby
Zapalenie wątroby lub żółtaczka (zażółcenie skóry i oczu) może czasami występować u osób, które mają mono.
Rzadkie powikłania
Według Mayo Clinic mononukleoza może również powodować niektóre z tych niezwykle rzadkich powikłań:
- niedokrwistość, która zmniejsza liczbę krwinek czerwonych
- małopłytkowość, która jest zmniejszeniem liczby płytek krwi, część krwi, która rozpoczyna proces krzepnięcia
- zapalenie serca
- komplikacje, które wiążą się z układem nerwowym, takie jak zapalenie opon mózgowych lub zespół Guillaina-Barrego
- obrzęk migdałków, które mogą utrudniać oddychanie
EBV pozostanie w stanie uśpienia w komórkach krwi do końca życia i może od czasu do czasu reaktywować się bez objawów. W tym czasie możliwe jest rozprzestrzenienie wirusa na inne osoby poprzez kontakt ze śliną.
MONONUKLEOZA – ZAPOBIEGANIE
Mononukleoza jest prawie niemożliwa do uniknięcia. Dzieje się tak dlatego, że osoby zdrowe, które w przeszłości były zakażone EBV, mogą okresowo przenosić i rozprzestrzeniać infekcję. Prawie wszyscy dorośli zostali zarażeni EBV przed 35 rokiem życia i mają wbudowane przeciwciała do walki z infekcją. Ludzie normalnie zarażają się, przechodzą mononukleozę tylko raz w życiu.
